نقد و بررسی فیلم آن
خلاصه داستان:
اتفاقات قسمت دوم این فیلم بیست و هفت سال بعد از اتفاقات قسمت اول جریان دارد ، جایی که اعضای باشگاه بازندگان به واسطهی یک تماس تلفنی مرموز بار دیگر دور هم جمع میشوند تا دوباره با پنی وایز این دلقک ترسناک و مخوف مواجه شوند که...
خلاصه نظر منتقدان:
جیمی گراهام – Total Film (امتیاز ۶ از ۱۰)
ترکیبی از لحظات جذاب و صمیمی که رویاپردازیهای بزرگ دارد. شما با آن رویاها همراه خواهید شد اما گاه و بیگاه به واقعیت تلخ باز میگردید.
رابی کالین – The Telegraph (امتیاز ۶ از ۱۰)
بازی «اسکارسگارد» با آن بچهبازی و طعنهوار بودن جذابش همچنان به عنوان کمکحال بزرگی برای کارگردان عمل میکند. اما گروه بازیگری اثر چندان به اندازهی زمانی که کودک بودند عملکرد رضایتبخشی ندارند.
کیت ارلبند – Indiewire (امتیاز ۵.۸ از ۱۰)
برای بار دوم این فیلم خیلی کمتر ترسناک و خیلی کمتر سرگرمکننده است.
جان دیفور – The Hollywood Reporter (امتیاز ۵.۸ از ۱۰)
گرچه کارگردان گاها توانسته تا راههای دوستداشتنی برای روایت داستانهایش پیدا کند اما آنها تا حد زیادی با یکدیگر هماهنگ نیستند مخصوصا به لحاظ احساسی و معنایی.
پیتر بردشا – The Guardian (امتیاز ۴ از ۱۰)
درست مثل فیلم اول، «آن: قسمت دوم» نیز تبدیل به یک گلچین منتخب از jump-scareهاست که میتوان در ترتیبهای مختلفی به نمایش در بیاید.
نقد و بررسی فیلم به قلم James Berardinelli (جیمز براردینِلی)
نشریه Reelviews
نمره 6.3 از 10
گاهاً گفته میشود که «هیچ مقدار بیش از حدی از یک چیز خوب وجود ندارد» اما در مورد فیلم «آن» (It) که بر اساس ساختهای از استفن کینگ است، همچین چیزی شاید درست نباشد. فیلم که با مدت زمان بسیار طولان ۱۷۰ دقیقهای ساخته شده است، ۳۵ دقیقهی کامل بیشتر ا قسمت اول است و این طولانیتر شدن تبدیل به مشکل بزرگی برای موفقیت فیلم شده است. در حالی که دید آقای «اندی موسچیتی» به فیلم اول، نگاهی ترسناک و چندشآور بود – اقتباسی دقیق از رمان که هم عناصر فراواقعی و هم عناصر همراهی کودکانهش را به تصویر کشیده بود – برداشت او در قسمت دوم آنچنان مستحکم نیست؛ فیلم گاها سرگردان به نظر میرسد و گویی که در حال افراط و زیادهروی است.
اگرچه که طولانی بودن این فیلم شاید موضوع غیرقابلاجتنابی بوده باشد اما این مسئله حتی مهمترین مشکل «آن: قسمت دوم» (It: Chapter 2) هم نیست. «آن» که اقتباسی از رمان ۱۱۰۰ صفحهای «استفن کینگ» بود، سبک ترسناک را با عناصر داستانهای دوران بلوغ ترکیب کرد. آن فیلم برداشتی ترسناک و دلهرهآور از فیلم «در کنار من بایست» (Stand By Me) دیگر اثر آقای کینگ است و دلیل اصلی موفقیت آن را میتوان شیمی رابطهی بسیار خوب بین ۷ نفر اعضای گروه «کلوپ بازندهها» دانست. شما به راحتی میتوانستید فیلم را «یک فیلم نوجوانانه با استعارههایی ترسناک دانست. در «قسمت دوم» که ۲۷ سال بعد در جریان رویدادهای همان شهر یعنی «دری» قرار دارد، آن کودکان سابق در اوایل ۴۰ سالگی خود اند. آنها برای سالیان سال است که از یکدیگر جدا اند. نه تنها آن مشکلات بسیار زیادی در بازسازی مجدد رابطهی خود در یک ربع قرن پیش دارند بلکه این دفعه مشکل آنها به عنوان افراد بزرگسال نیز جریان دارد.
داستان خیلی سرراست و سده است. زمانی که «پنیوایز دلقک» (بیل اسکارسگارد) پس از غیبتی ۲۷ ساله به شهر «دری» باز میگردد، گروه ۷ نفرهای که او را در سال ۱۹۸۹ شکست داده بودند باید دوباره گرد هم بیاید تا دوران وحشت خلق شده توسط او را پایان بدهند؛ این گروه ۷ نفره شامل «بیل» (جیمز مکآووی)، «بورلی» (جسیکا چستین)، «ریچی» (بیل هاردر)، «مایک» ( آیزیا موستافا)، «بن» (جی رایان)، «ادی» (جیمز رانسون) و استنلی (اندی بین) میشود. آنها نه تنها وحشت موجود ترسناک و سادیستی یعنی «آن» را حس میکنند بلکه هیولاهای درون خودشان نیز آزارشان میدهد. فلشبکها و صحنههای رویاگونه به بازیگران جوان فیلم قبلی اجازه میدهد که در این اثر نیز حضور داشته باشند اما داستان اصلی همچنان حول محور بازیگران بزرگسال است که باید «طلسم»هایی را پیدا کنند تا او را در یک مراسم مذهبی برای همیشه تبعید کنند.
اگرچه فیلم در ژانر «ترسناک» طبقهبندی شده است اما «آن: قسمت دوم» در این زمینه کمی لحن سبکتری از قسمت قبلی دارد. حال که داستان پسزمینه «پنی وایز» برملا شده است، او بیش از اینکه بخواد موجود ماوراالطبیعهای مرموز باشد، بیشتر یک هیولای سنتی است. وقتی که فیلم به بخش ترسناک خود وارد میشود تقریبا هیچ چیز از آن در سطح فیلم اصلی نیست، برای مثال میتوان به لحظاتی در فیلم اول اشاره کرد که جورجی جوان برای باز کردن در فاضلاب اقدام کرد. «آن: قسمت دوم» ۲ مورد از این صحنههای ترسناک و شگفتانگیز دارد؛ اولی (که در تریلرها هم وجود دارد) خانهای پر از آینهها دارد که در آن دختری در حال پرسه زدن است. صحنههای jump-scare کم اند و فاصلهی بین آنها هم زیاد است. فیلمنامهی نوشتهی «گری دوبرمن» عناصر طنز سیاه را در خود دارد. این نکته باعث شده است تا «بیل هاردر» در بهترین حالت خود قرار بگیرد؛ بازی کمنظیر او بهترین چیزی است که این فیلم برای ارائه دارد. دیگر بازیگران سطح بالای اثر یعنی «جیمز مک آووی» و «جسیکا چستین» نیز در زیر سایهی بازی بیل هاردر قرار گرفته اند.
برخی از تاثیرگذارترین صحنههای فیلم «آن: قسمت دوم» آنهایی اند که شامل بازگشت بازیگرانی از قسمت اول فیلم میشوند (جیدن لیهبرهر به عنوان بیل، سوفیا لیلیس به عنوان بورلی و …). اهمیت بازی آن بازیگران در موفقیت قسمت اول را با تاثیرشان در این فیلم میتوان دید. حتی اگرچه که این بازیگران در طول تولید این قسمت نیز حضور داشته اند اما افراد بالغ جایگزین آنها نمیتوانند به اندازهای که کودکان حس همذاتپنداری مخاطبان را برانگیختند، این کار را بکنند.
در ژانر ترسناک ساخت یک داستان بسیار سادهتر از پایان دادن به آن است و «آن: قسمت دوم» این قاعده کلی را تکرار میکند. نقطهی اوج فیلم این حماسهی دو قسمتی و ۵ ساعته را پایان میدهد اما در انجام این کار خلاقیت یا شگفتی چندانی به همراه ندارد. جلوههای ویژه و اکشن اثر حق تقدم بر هماهنگی روایی اثر دارند، اگرچه این چیزی است که بینندهها در این روزها واقعا انتظارش را دارند. پایانبندی فیلم با پایانبندی کتاب در کلیات هماهنگ است و در جزئیات نه. وقتی که شما به این مسئله فکر میکنید که اقتباسها از آثار آقای کینگ معمولا تا چه اندازه بد بوده اند، «آن» به عنوان یکی از استثناهای نایاب خودش را نشان میدهد که سعی داشته تا نهایت حد ممکن به اثر اصلی پایبند با توجه به محدودیتهای مدیوم سینما پایبند بماند.
«آن: قسمت دوم» راه را برای دنبالهای دیگر باز نمیگذارد که البته چیز خوبی است. با ترکیب کردن هر دوی فیلمها به خوبی میتوان یک نقطهی آغاز و یک نقطهی پایان را دید و اگر که فیلم دوم به اندازهی قبلی قوی یا امیدوارکننده نیست، حداقلش این است که داستان به سرانجامی رسیده است. با در نظر گرفتن چالشهایی که در اقتباس نیمهی دوم رمان وجود دارد، فیلمسازان کار دقیق و مناسبی انجام داده اند، چیزی که به نظر برای تبدیل کردن «آن: قسمت دوم» به یک موفقیت بزرگ در گیشه کافی است.
موضوع: نقد و بررسی فیلم آن (It)
مطالب مرتبط:
نقد منتقدان خارجی بر روی فیلم انگل Parasite
نقد فیلم "از نفس افتاده" Breathless اثر ژان لوک گدار
نقد و بررسی فیلم خداحافظ کریستوفر رابین