۱. نوار قلبی (الکتروکاردیوگرافی): نوار قلبی، فعالیت الکتریکی قلب را ثبت میکند و نشان‌دهنده نحوه عملکرد ریتم قلب است.
با نوار قلب می‌توان تا حد زیادی شواهدی از سکته قلبی را مشخص کرد.
این روش قابل‌دسترس و ارزان است، ولی مشکل این وسیله، دادن اطلاعات کلی است و نمی‌توان با نوار قلب، به جزییات اختلال قلبی پی برد.
۲. هولتر ریتم قلب: وقتی فردی دچار اختلال ریتم قلبی است، می‌توان از ابزاری به نام هولتر ریتم قلب استفاده کرد.
این دستگاه به شکل پرتابل و قابل حمل است و برای مدت طولانی (۲۴ ساعت یا بیشتر) به بیمار وصل میشود.
اگر اختلالات ریتم قلبی در زمان‌های خاصی اتفاق افتاده باشد، با این دستگاه دقیق‌تر مشخص میشود.
۳. رادیوگرافی از قفسه سینه: همان عکسبرداری ساده از قفسه سینه است که در آن اندازه قلب، سایه قلب و بافت ریه و استخوان‌ها مشخص میشود. بررسی با این ابزار هم جنبه کلی دارد.
۴. اکوکاردیوگرافی: برای اطلاع از وضعیت دریچه‌ها و حفره‌های قلبی، عملکرد پمپاژ و اختلال‌های مادرزادی قلبی، متخصص قلب و عروق از وسیله‌ای به نام اکوکاردیوگرافی استفاده میکند.
مکانیسم کارکرد این وسیله با استفاده از امواج ماورای صوت است. مزیت این ابزار، بی‌خطر بودن آن (حتی برای خانم‌های باردار) و قدرت بالای آن در تشخیص است.
اکوکاردیوگرافی به دو صورت انجام میشود: از طریق قفسه سینه و از طریق مری (قلب پشت مری قرار دارد و پروپ وارد شده به مری، در فاصله کم و با دقت بیشتری قلب را بررسی میکند.)
از این وسیله می‌توان برای بررسی نحوه خون‌رسانی قلب و گرفتگی عروق کرونر قلب استفاده کرد.
۵. تست ورزش: تست ورزش مانند نوار قلبی است، با این تفاوت که بیمار روی دستگاه تردمیل حرکت میکند و نوار قلب ثبت میشود.
اگر اختلالی در عملکرد ریتم و خون‌رسانی قلبی وجود داشته باشد، با تست ورزش مشخص میشود.
این روش برای تشخیص گرفتگی عروق کرونر مفید است.
۶. اسکن تالیوم: برای انجام این اسکن، ماده رادیواکتیو به بیمار تزریق میشود.
این ماده جذب قلب میشود و اگر در میزان خون‌رسانی و عملکرد عضله قلبی مشکلی وجود داشته باشد، مشخص خواهدشد.
اسکن تالیوم برای بیماران دچار سکته قلبی و کاهش خون‌رسانی در عضله قلب استفاده میشود.
۷. سی‌تی آنژیوگرافی: نوعی سی‌تی‌اسکن است که دقت بالایی دارد تا حدی که می‌توان عروق ریز کرونر را با آن بررسی کرد.
۸. ام.آر.آی: وسیله MRI می تواند عروق، عملکرد، آناتومی و حفره‌های قلب را به خوبی نشان دهد و به نظر می‌رسد در آینده بهترین روش برای تشخیص بیماری‌های قلبی باشد.
۹. آنژیوگرافی: جزو روش‌های تهاجمی برای بررسی قلب است.
در روش آنژیوگرافی بیمار باید بستری شود و از شریان کشاله ران یا دست، کاتترهای نازکی را به قلب میفرستند و داخل عروق کرونر تزریق انجام میشود تا عروق و حفره‌های قلبی بررسی شوند.
این وسیله تشخیصی است، ولی در حین تشخیص و در صورت وجود گرفتگی عروق، می‌توان با آن اقدام به باز کردن رگ خونی با بالون یا استنت‌گذاری (آنژیوپلاستی) نیز کرد.
۱۰. الکتروفیزیولوژیک استاتیک: در این روش نیز با استفاده از کاتترهای خاص و سیم‌های نازک، عملکرد الکتریکی قلب توسط متخصص قلب و عروق بررسی میشود.