توماس کورلی نویسنده کتابی با عنوان "عادات گرانقیمت" می گوید: ماجرا همان ضرب المثل قدیمی است که می گوید کبوتر با کبوتر، باز با باز. ثروتمندان دوست دارند با افرادی مثل خودشان معاشرت کنند. درعین حال بازیهای ورزشی به آنها کمک می کند که در دنیای ثروتمندان تماسهای جدیدی پیدا کنند که به درد کارشان می خورد. عضویت در کلوپ های ورزشی مخصوص ثروتمندان راهی برای تماس با افراد مشابه است.
شکی نیست که افراد بسیار ثروتمند هم همان ورزشهای مردم عادی را انجام می دهند. ولی با نگاهی دقیق تر می توان دید که آنها همین بازیهای ورزشی را به شکل دیگری و با هدف دیگری انجام می دهند.
گلف: کاسبی و کار خیریه روی زمین چمن
تمام چیزی که برای بازی گلف لازم است یک توپ، یک چوب و یک سوراخ در زمین چمن و حدود ۴۰ تا ۵۰ دلار ورودی به زمین بازی است. اما ثروتمندان حاضر نیستند آن چند ساعت را در یک زمین بازی معمولی و در کنار افراد عادی سپری کنند.
آنها برای عضویت و بازی در کلوپ های گلف خصوصی و ویژه مبالغ هنگفتی پرداخت می کنند و ترجیح می دهند که با کسانی دور هم جمع بشوند که وضعیت مالی مشابهی دارند.
دیوید فرایدمن، مدیر شرکتی که در مورد عادات و شیوه زندگی افراد ثروتمند تحقیق می کند می گوید: خود بازی گلف خرج چندانی ندارد ولی برای عضویت در یکی از کلوپ های گلف مخصوص ثروتمندان گاهی اوقات باید سالانه چند صد هزار دلار حق عضویت داد.
آمارهای موجود در آمریکا نشان می دهد که فقط ۱۰ درصد از ثروتمندان گلف بازی می کنند در حالیکه درصد مردم عادی که عضو باشگاههای گلف هستند حدود ۹ درصد است. در مورد کشورهای دیگر آمار مشخصی وجود ندارد ولی با توجه به اینکه بسیاری از زمین های گلف لوکس در اروپا، خاورمیانه و جنوب شرقی آسیا هستند می توان به این نتیجه رسید که بازی گلف در میان ثروتمندان بسیار پرطرفدار است.
بوشان جوشی مدیر یک شرکت مشاوره مالی در هند می گوید گلف در میان ثروتمندان این کشور پر طرفدارترین ورزش است و بیشتر از اینکه یک ورزش باشد زمینه ای است برای برقراری رابطه بین ثروتمندان. برای ثروتمندان هند گلف مظهر تشخص و تعلق به لایه های فوقانی جامعه است.
براساس آمارهای وبسایت گلف مجیک که مخصوص طرفداران پر و پا قرص این ورزش است، حق عضویت سالانه در کلوپ های گلف می تواند از چند هزار دلار شروع شود و به عنوان مثال در باشگاهی به نام نشنال لیبرتی در نیوجرسی آمریکا ممکن است حدود ۴۰۰ هزار دلار باشد.
اسکی : ویلا، سراشیبی و هیجان
حتی افراد با درآمد متوسط می توانند سالی چند بار به پیست های اسکی بروند. به عنوان مثال قیمت بلیت تلسکی ها در یک پیست اسکی در ایالت کلرادوی آمریکا روزانه حدود ۱۰۰ دلار است. اما استفاده از یک پیست اسکی انحصاری و ویژه می تواند بسیار گرانقیمت باشد.
ثروتمندان می توانند با یک هواپیمای جت خصوصی به بهترین پیست های اسکی دنیا بروند. به عنوان مثال یک شرکت هوایی که مخصوص مسافرت علاقمندان به اسکی در پیست های خصوصی فرانسه است، بلیط سفر یک ساعته با جت های خصوصی از لندن به فرودگاهی در نزدیکی آن پیست را ۲۰ هزار دلار می فروشد.
اکثر ثروتمندانی که اسکی بازی می کنند در عین حال دوست دارند ویلای خصوصی خود را در آن منطقه داشته باشند، بهترین تجهیزات اسکی را خریداری می کنند و در گرانقیمت ترین دوره های آموزشی این ورزش ثبت نام می کنند.
فقط خرید ویلا در این مناطق بودجه کلانی می خواهد. یک شرکت معاملات مسکن که متخصص خرید و فروش املاک ویژه در سراسر جهان است، در حوالی پیست های اسکی معروف فرانسه چند ویلا به معرض فروش گذاشته که بهای هر کدام چندین میلیون دلار است.
اگر کسی پول کافی داشته باشد می تواند ویلا اجاره کند. به عنوان مثال قیمت اجاره یک ویلای زمستانی بزرگ در کوهستانهای سوئیس که مالک آن ریچارد برانسون صاحب شرکت ویرجین است، برای یک هفته حدود ۱۰۰ هزار دلار است.
ثروتمندان اگر ویلای خودشان را نداشته باشند، مسلما در بهترین هتل های زمستانی اقامت خواهند کرد که اجاره آنها سرسام آور است.
طبق تحقیقات توماس کورلی در مورد شیوه زندگی ثروتمندان، ۱۲ درصد از این افراد در نزدیکی پیست های اسکی مخصوص ویلا دارند. در صورتیکه اگر تمام جمعیت جهان را در نظر بگیریم فقط ۱.۶ درصد از مردم اسکی بازی می کنند.
دیوید فرایدمن صاحب نظر در شیوه زندگی و عادات ثروتمندان می گوید که سپری کردن اوقات در جمع ثروتمندان و حتی غیبت کردن در مورد یکدیگر، یکی از عوامل مهمی است که این افراد را به هزینه کردن پولهای هنگفت و اقامت در هتل ها و ویلاهای ویژه جلب می کند.
کبدی: ورزش میلیاردرهای هند
برای افراد بسیار ثروتمند مشارکت در یک ورزش لزوما به معنای بازی کردن در آن رشته نیست. برخی از میلیونرها و میلیاردرها ترجیح می دهند با خرید و مالکیت یک باشگاه در آن رشته ورزشی شرکت کنند.
مالکیت باشگاههای بزرگ بسکتبال و یا فوتبال توسط میلیاردرها و سایر ثروتمندان نکته تازه ای نیست. ولی پدیده ای که اخیرا در هند مد روز شده ثروتمندان این کشور به سمت مالکیت تیمهای یک رشته ورزشی جدی کشانده است.
کبدی یک رشته ورزشی است (شبیه به بازی زو در ایران) که از دهه ها پیش در هند رایج بوده است. یکی از اعضای هر تیم باید به زمین حریف بدود و یکی از افراد تیم رقیب را با خود به محوطه جریمه بکشاند.
نمایش رقابت های کبدی از طریق تلویزیون در سالهای اخیر به این ورزش جان تازه ای بخشیده و ستاره های معروف سینمای هند و تاجران و صاحبان شرکت های بزرگ به تماشای این مسابقات می روند.
ثروتمندان هند در مسابقات شرکت نمی کنند ولی صاحب تیم ها هستند. مالکیت یک باشگاه کبدی به نسبت سایر رشته های ورزشی چندان گران نیست. هزینه خرید و اداره یک باشگاه کبدی حدود ۸۰۰ هزار دلار است.
در حالیکه قیمت یک تیم بسکتبال آمریکایی و یا یک باشگاه فوتبال اروپایی، بیش از یک میلیارد و هزینه های سالانه آنها چند صد میلیون دلار است. اما اگر بر محبوبیت ورزش کبدی افزوده شود قیمت این باشگاهها نیز افزایش خواهد یافت.
برخی از سرشناس ترین و ثروتمندترین افراد در هند در این ورزش سرمایه گذاری کرده اند، یکی از آنها بانکدار معروف به نام اودی کوتاک است که طبق آمارهای مجله اقتصادی فوربس ۶ میلیارد دلار ثروت خالص دارد و یا کیشوره بیانی که مدیرعامل یکی از شرکت های بزرگ تولید و عرضه اقلام مصرفی است.
قایقرانی: ترکیبی از فعالیت جسمی سخت و تفریح
اکثر مردم فقط گاهی اوقات در مورد ورزش قایقرانی بادبانی چیزی می بینند و می شنوند و آن زمان برگزاری مسابقات المپیک و یا جام قایقرانی آمریکا است که همیشه در آن چند تیم بزرگ رقابت می کنند و صاحبان همه آنها میلیونرها و میلیاردرهای معروفند.
قایقرانی می توانید یک فعالیت تفریحی آرام برای روزهای آخر هفته و یا یک رقابت سخت در آب دریا باشد که به فعالیت جسمی زیادی نیاز دارد.
طبق تحقیقات توماس کورلی در مورد عادات و شیوه زندگی ثروتمندان، ۳۸ درصد از این افراد قایقرانی می کنند و واقعا عاشق این ورزشند. خیلی از آنها در کنار قایقرانی ماهیگیری و یا فقط استراحت و تفریح می کنند. اما تعدادی از آنها در رقابت های این رشته نیز شرکت می کنند.
اولین چیزی که یک قایقران ثروتمند نیاز دارد یک قایق بادبانی است و به تناسب اندازه و ساخت قایق ممکن است قیمت آن بین ۵۰ تا ۲۰۰ هزار دلار و یا حتی بیشتر از این باشد.
یک قایق بزرگ یا به اصطلاح سوپریات که معمولا طول آن بیشتر از ۲۴ متر است، حدود ۱۰ میلیون دلار ارزش دارد. به عنوان مثال گفته می شود که ارزش قایق بادبانی بری دیلر یکی از صاحبان بزرگ شرکت های رسانه ای آمریکا، حدود ۱۵۰ میلیون دلار است.
همه این قایق ها به خدمه نیاز دارند. قایق های بادبانی مخصوص مسابقه بین ۱۵ تا ۲۰ خدمه دارند و حقوق سالانه هر یک از این افراد بالغ بر صد هزار دلار است.
قیمت ورودیه به مسابقات قایقرانی محلی چندان گران نیست و به تناسب طول قایق، مسافت و اهمیت مسابقه می تواند بین ۲۰ تا ۲۵۰ دلار باشد. اما ورودیه مسابقات بزرگ و قاره ای ممکن است به دو هزار دلار برسد و به طور کلی هر چه قایق بزرگتر تمامی هزینه های آن از جمله ورودیه مسابقات نیز بیشتر خواهد شد.
اسب دوانی
شاید اکثر مردم در عمرشان اسب سواری نکرده باشند و یا حداکثر چند بار به هنگام مسافرت و یا در پارک های طبیعی چند ساعتی اسب کرایه کرده باشند. اما برای ثروتمندان جهان اسب یک کشش عظیمی دارد.
با وجودیکه رشته های ورزشی مختلفی مثل چوگان هست که اسب در آن شرکت دارد اما مسابقات اسب دوانی از قرنها پیش در بین خانواده های سلطنتی، اشراف و طبقات مرفه بسیار پر طرفدار بوده است. به همین خاطر است که اصطلاحا به آن ورزش شاهان می گویند.
شاید قیمت یک اسب معمولی چند هزار دلار باشد ولی قیمت اسب های مسابقه ای معروف و پر طرفدار ممکن است به چند میلیون دلار برسد. به عنوان مثال یکی از مراکز پرورش اسب در ایالت کنتاکی آمریکا در معاملات ماه سپتامبر خود ۱۳ اسب یک ساله فروخته است که قیمت همه آنها بالای یک میلیون و دو مورد بالای دو میلیون دلار بود.
خرید اسب میلیونی اول ماجرا است. صاحبان ثروتمندان این اسب ها باید هزینه نگهداری آن را بپردازند که اقلام زیادی مثل اسطبل و خوراک، دامپزشکی، حمل و نقل و غیره را شامل می شود.
قلم بعدی مربی است که حقوق متوسط آن در آمریکا سالانه حدود ۳۵ تا ۴۰ هزار دلار است. بنابراین می توان گفت که هزینه مالکیت و نگهدای یک اسب مسابقه ای در سال حداقل ۱۰۰ هزار دلار است.
اما پرداخت این هزینه های کلان به این معنا نیست که هر اسبی در مسابقات برنده خواهد شد. به عنوان مثال در سال ۲۰۰۶ یک گروه از ثروتمندان بریتانیایی به طور مشترک یک اسب مسابقه ای معروف به اسم "میمون سبز" را به قیمت ۱۶ میلیون دلار خریداری کردند، انتظار داشتند که این اسب بسیاری از مسابقات را ببرد ولی بعد از چندین مسابقه که در آن هیچ جایزه ای نصیبشان نشد مجبور شدند اسب ۱۶ میلیون دلاری را بازنشسته کنند.
روی هم رفته مسابقه اسب دوانی ورزش پرخرجی است چون حتی اگر یک اسب جوایز زیادی را هم ببرد بعید است هزینه های خود را تامین کند. در اکثر مسابقات اسب دوانی جایزه بزرگ حدود ۱۰۰ هزار دلاراست.